Sa chorzy, którzy wreszcie zatracaja

Są chorzy, którzy wreszcie zatracają wszelkie cechy człowiecze, wegetując na poziomie znacznie poniżej zwierzęcego. Nawet naj cięższy jednak stan -nie wy- łącza nigdy możliwości poprawy. O ile rokowanie co do przewlekłego podłoża. schizofrenicznego, jest z zasady niepomyślne, o tyle nawet najbardziej zanied- bane nawarstwienia epigenetyczne, ponieważ są zasadniczo czynnościowe, mogą samorzutnie lub pod, wpływem usilnego leczenia cofnąć się. Powstaje w ten sposób l,ucidum intervaLlum, w zastarzałych przypadkach zazwyczaj bardzo krótko utrzymujące się. Jest ono dowodem, że granica między warstwą orga- niczną i czynnościową nigdy się nie zaciera doszczętnie, chociaż fenomenologicz- nie dwie te warstwy są przeważnie nie do odróżnienia. Postać hebefreniczna schizofrenii prowadzi naj wcześniej do rozpadu osobowości i do otępienia, i naj- mniej wykazuje skłonności do samorzutnego zrzucenia zespołu hebefrenicznego, i najmniej -podatności na stosowane dzisiaj metody lecznicze. Natomiast schizo- frenia katatoniczna i paranoidalna pozwalają na nieco lepsze rokowanie. Jeden i ten sam chory może w swym życiu zapadać na różne postacie nawarstwiają- cych się zespołów schizofrenicznych, najczęściej jednak zachodzi skłonność do jednego typu psychozy. Z upływem czasu, po wielu latach, gwałtowne przejawy powikłanej schizofrenii przewlekłej często się uspokajają. Chory nie zrzuca z siebie doszczętnie wszystkich objawów nawarstwionego zespołu, lecz łagod- nieją one i zrastają się trwale z osobowością chorego. Zwłaszcza schizofrenia paranoidalna kończy się często stanem ubytkowo-otępieniowym, któremu towa- rzyszą trwale przewleczone pozostałości paranoidalne w postaci omamów i uro- jeń. Tę postać nazywają niektórzy autorzy dementia paranoides. Tutaj rozpad osobowości może przebiegać z nienajgorzej stosunkowo zachowaną strukturą osobowości podstawcwej, którą chory ma niejako na pokaz. Wiedząc z doświad- czenia, które objawy otoczenie uważa za znak choroby umysłowej, chory do- chodzi do umiejętności korygowania ich, dysymulowania, zachowywania tylko- dla siebie. Wytwarza się objaw “podwójnego księgowania”. Chory włącza się w rzeczywistość na tyle, ile trzeba, aby bez tarć współżyć z, otoczeniem, lecz. gdy przypuszcza, że nikt nań nie patrzy, rozmawia sobie ze swoimi głosami i żyje treścią urojeniową. [patrz też: , Szkoła tańca Poznań, gabinet ginekologiczny, filtry do wody ]