Otępienie dziecka

Samodzielność  jednostki bynajmniej nie została dotąd dowiedziona. Być może, z czasem włączy się to cierpienie do kręgu schizofrenicznego, jako szczególną, piorunująco przebiegającą postać schizofrenii wczesnodziecięcej. Cierpienie to opisane zostało po raz pierwszy w r, 1908 jako odrębna choroba przez pedagoga Hellera. Inni opisywali podobne obrazy kliniczne pod różnymi nazwami, np. dementia praecocissima, phrenasthenia pareticoaphasi.ca tarda lub schizophrenia infantilis. Sucharewa i Bradley zaliczają przypadki otępienia dziecięcego raczej do stanów pośpiączkowych lub do schizofrenii dziecięcej. Wyniki badań histopatologicznych są wieloznaczne. Corberi stwierdził neurolizę komórek zwojowych oraz bujanie i przerost komórek glejowych, a więc obraz podobny do spotykanego w amaurotycznym idiotyzmie. Weygandt mówi natomiast nie o neurolizie spowodowanej zwyrodnieniem Iipoidowym, lecz o rozpadzie komórek zwojowych, zatracie istoty Nissla, wakuolizacji ciał komórkowych i podrażnieniu gleju. Inni natomiast (Bovet, .Iequier, Rabitz) nie znaleźli w ogóle zmian histologicznych. Zappert i inni uważają otępienie dziecięce mimo tych spornych wyników badania histologicznego za jednostkę samodzielną. Słusznie podnosi Lutz,                    a do zdania tego przychyla się Holub, że ostateczne zaklasyfikowanie otępienia dziecięcego zależeć będzie od przyszłych wyników badań neurohistologicznych. Z danych piśmiennictwa wynika, że choroba ta jest rzadka, przy czym uwzględnić trzeba liski wciąż jeszcze poziom diagnostyki pedopsychiatrycznej. W Oddziale Psychiatrii Dziecięcej Kliniki Chorób Psychicznych Akademii Medycznej w Gdańsku rozpoznano tę jednostkę w okresie dwudziestolecia tylko w jednym przypadku. [przypisy: Upadłość transgraniczna, młyny kulowe, blinatumomab ]