Proces otępieniowy

Obraz kliniczny i przebieg. Sprawa zaczyna się z zasady ok. 3-4 r. ż. u dzieci, które dotąd rozwijały się prawidłowo. Pierwszym objawem zdają się być różnorakie zaburzenia mowy. Można je określić jako parafazja, jako amnestyczna afazja, także jako neologizmy; odnosi się także wrażenie, że dziecko nie zawsze rozumie kierowane doń pytania jakby w znaczeniu sensorycznej afazji. Często stwierdzić można perseweracje i echolalię. Stopniowo dochodzi do zubożenia mowy, niejednokrotnie aż do zupełnego mutyzmu. W naszym przypadku proces rozpoczął      się przed 4 r. ż, i doprowadził wkrótce do daleko posuniętego otępienia. Jednakże jeszcze w 10 roku mutyzm dziecka czasem samorzutnie          się przerywał, przy czym można było stwierdzić, że dziecko wypowiadało krótkie zdania, także zaśpiewało piosenkę, zdradzając przy tym wymowę  dziecka. Wszyscy badacze podnoszą zgodnie, że proces otępieniowy postępuje nieubłaganie naprzód i że wszelkie leczenie okazuje się tu bezsilne. Jednym z najprzykrzejszych objawów jest ogromne podniecenie psychoruchowe, mające charakter bezładny. Dziecko biega bez celu, chwyta i niszczy, co mu popadnie W rękę, robi wrażenie rozzłoszczonego. Często widuje się rytmiczne ruchy o cechach iteracji,      np. klaskanie w dłonie, powtarzające się ruchy •palcami i językiem, bicie głową o ścianę i inne skłonności do samookaleczeń. Po wstrząsach elektrycznych i po insulinoterapii uzyskiwano złagodnienie objawów podniecenia psychoruchowego, utrzymywały się jednak nadal niektóre iteracje ruchowe. Podniecenie ruchowe bywa zupełnie niezależne od podniet zewnętrznych i nie wykazuje ani śladu celowości, w odróżnieniu od podniecenia maniakalnego. Chwiejność afektywna przekracza zwykłą miarę dziecięcą. Ogromna jest drażliwość i wybuchowość dziecka. Stałym, bardzo uderzającym i wczesnym objawem zdaje się być lęk. Bywa on tak silny, że dziecko nie pozwala nikomu, nawet najbliższym zbliżyć się do siebie i na wszelkie takie próby odpowiada oznakami panicznego strachu, bezładnej ucieczki lub działaniami samookaleczeniowymi. W naszym przypadku ta lękliwość była w wybitnym stopniu zaznaczona. W całości afekt trzeba określić jako tępy. Całkowite mu stępieniu ulega uczuciowość wyższa, której już po niedługim czasie trwania choroby nie można odnaleźć ani śladu. Odnosi się wrażenie, jak gdyby dziecko nie poznawało nawet swoich najbliższych. Wielu autorów podkreśla dość niezwykły objaw: mianowicie mimo skrajnych rozmiarów otępienia dziecko zachowuje dość żywy i inteligentny wyraz twarzy .. Stan neurologiczny we wszystkich opisanych przypadkach nie wykazywał odchyleń od stanu prawidłowego. Holub stwierdził w swoich dwóch przypadkach, że krzywa eeg wykazywała uderzająco nikłe, nietypowe odchylenia od stanu prawidłowego, mianowicie nieco wolnych fal w od- prowadzeniu czołowym. . Dementia infantilis (zwana czasem chorobą Hellera Weygandta) jest, jak z powyższego widać, cierpieniem jeszcze nie określonym nozogratycznie.        W szczególności granica ze schizofrenią zdaje się być płynna. Jus (1946) porównał znane z piśmiennictwa i z własnych spostrzeżeń            przy- padki schizofrenii dziecięcej z opisem otępienia dziecięcego i• doszedł do wniosku, że obie te jednostki należy utożsamić. [patrz też: autyzm terapia, integracja sensoryczna, firma zbrojarska ]