Obraz kliniczny i przebieg. Sprawa

Obraz kliniczny i przebieg. Sprawa zaczyna się z zasady ok. 3-4 r. Ż. u dzieci, które dotąd rozwijały się prawidłowo. Pierwszym objawem zdają się być różnorakie zaburzenia mowy. Można je określić jako parafazja, jako amnestyczna afazja, także jako neologizmy; odnosi się także wrażenie, że dziecko nie zawsze rozumie kierowane doń pytania jakby w znaczeniu sensorycznej afazji. Często stwierdzić można perseweracje i echolalię. Stopniowo dochodzi do zubożenia mowy, niejednokrotnie aż do zupełnego mutyzmu. W naszym przypadku proces rozpoczął się przed r4 r. ż, i doprowadził wkrótce do daleko posuniętego otępienia. Jednakże jeszcze w 10 roku mutyzm dziecka czasem samorzutnie się przerywał, przy czym można było stwierdzić, że dziecko wypowiadało krótkie zdania, także zaśpiewało piosenkę, zdradzając przy tym wymowę ż-letniego dziecka. Wszyscy badacze pod- noszą zgodnie, że proces otępieniowy postępuje nieubłaganie naprzód i że wszelkie leczenie okazuje się tu bezsilne. Jednym z naj przykrzejszych objawów jest ogromne podniecenie psychoruchowe, mające charakter bezładny. Dziecko biega bez celu, chwyta i niszczy, co mu popadnie W rękę, robi wrażenie rozzłoszczonego. Często widuje się rytmiczne ruchy o cechach iteracji, np. klaskanie w dłonie, powtarzające się ruchy •palcami i językiem, bicie głową o ścianę i inne skłonności do samookale- czeń. Po wstrząsach elektrycznych i po insulinoterapii uzyskiwano złagodnienie obja- wów podniecenia psychoruchowego, utrzymywały się jednak nadal niektóre iteracje ruchowe. Podniecenie ruchowe bywa zupełnie niezależne od podniet zewnętrznych i nie wykazuje ani śladu celowości, w odróżnieniu od podniecenia maniakalnego. Chwiejność afektywna przekracza zwykłą miarę dziecięcą. Ogromna jest drażliwość i wybuchowość dziecka. Stałym, bardzo uderzającym i wczesnym objawem zdaje się być lęk. Bywa on tak silny, że dziecko nie pozwala nikomu, nawet najbliższym; zbliżyć się do siebie i na wszelkie takie próby odpowiada oznakami panicznego strachu, bezładnej ucieczki lub działaniami samookaleczeniowymi. W naszym przy- padku ta lękliwość była w wybitnym stopniu zaznaczona. W całości afekt trzeba określić jako tępy. Całkowite- mu stępieniu ulega uczuciowość wyż- sza, której już po niedługim czasie trwania choroby nie można odnaleźć ani śladu. Odnosi się wrażenie, jak gdyby dziecko nie poznawało nawet swoich najbliższych. Wielu autorów podkreśla dość niezwykły objaw: mianowicie mimo skrajnych rozmia- rów otępienia dziecko zachowuje dość żywy i inteligentny wyraz twarzy .. Stan neurologiczny we wszystkich opisanych przypadkach nie wykazy- wał odchyleń od stanu prawidłowe- go. Holub stwierdził w swoich dwóch przypadkach, że krzywa eeg wyka- zywała uderzająco nikłe, nietypowe odchylenia od stanu prawidłowego, mianowicie nieco wolnych fal w od- prowadzeniu czołowym. . Dementia infantilis (zwana czasem chorobą Hellera-Weygandta) jest, jak z powyższego widać, cierpieniem jeszcze nie określonym nozograticz- nie. W szczególności granica ze schi- zofrenią zdaje się być płynna. Jus (1946) porównał znane z piśmiennic- twa i z własnych spostrzeżeń przy- padki schizofrenii dziecięcej z opi- sem otępienia dziecięcego i• doszedł do wniosku, że obie te jednostki na- leży utożsamić. [patrz też: , powiększanie piersi, bielizna nocna, przydomowe oczyszczalnie ścieków ]