Nawroty schizofreni
Chora znowu stała się milcząca, zamyślona, powolna, czasem uśmiechała się bez powodu (paramimia), przestała jeść, tylko piła, zaczęła uciekać. Z domu i wracać późno w nocy, nie wyjaśniając, gdzie była. Przeważnie był stan zahamowania, ale czasem w nocy nagle się zrywała, przejawiała popędy niszczycielskie, biła domowników, potem znowu zapadała w bezruch. Raz chciała sobie wybić zęby aby ładnie wyglądać, ale tych popędów samookaleczeniowych nie urzeczywistniła. Przyjętą do kliniki ponownie dn. 12. XII. 1951. Po leczeniu wstrząsami elektrycznymi nastąpiło pewne polepszenie w zakresie napędu psychoruchowego, które skłoniło ojca do zabrania chorej do domu. Przebywała w domu tylko tydzień, tj. od dnia 15. I. do 23. I. 1952 r., po czym przywieziono ją karetką pogotowia ze związanymi rękami i nogami. Okazało się, że od 3 dni jest gwałtowna i napastliwa, wymyśla ordynarnie rodzinie, stłukła zegar i naczynia, przestała jeść i zajmować się czymkolwiek. Przy przyjęciu stwierdza się obraz osłupienia katatonicznego jak poprzednio, bez objawów kataleptycznych. U chorej przeprowadzono kombinowane leczenie wstrząsami insulinowymi i elektrycznymi, nie zyskano jednak tym razem istotniejszej poprawy. Chorą wypisano 11. VI. 1952 r. do domu, skąd po krótkim czasie przesłana została na stałe do Kocborowa jako przypadek przewlekły. Rozpoznanie obejmować musi całość życia chorej, nie tylko te objawy. Początków przewlekłego procesu schizofrenicznego doszukiwać się musimy we wczesnych latach dziecięcych. Właśnie studia nad tego rodzaju przypadkami nasuwają jedynie słuszny. wniosek, że to, co nazywano psychopatią schizoidalną, psychopatią prępsychotyczną usposabiającą zdaniem Kretschmera do zapadania na schizofrenię itd., to da się całkowicie utożsamić z przewlekłym procesem, określanym nazwą schizoph1enia simplex. Proces ten w naszym przypadku wyraża się szeregiem cech, które wyróżniają chorą we. wczesnych latach dziecięcych spośród rówieśników. [przypisy: Upadłość transgraniczna, młyny kulowe, blinatumomab ]