Wczesnodziecięca schizofrenia

Jeżeli przeprowadza się w przypadkach wczesnodziecięcej schizofrenii systematyczne badania , to nierzadko stwierdza się ze zdziwieniem,         że przy niewątpliwej symptomatyczne schizofrenicznej współistnieje nawet znaczny stopień organicznych zmian w mózgu albo pod postacią wodogłowia wewnętrznego, albo zaników korowych. Przypadki te wymagają odrębnego opracowania. Należy przyjąć, że zmiany organiczne        w mózgu są chronologicznie wcześniejsze i że psychoza schizofreniczna wtórnie na tym podłożu wyrosła. W przypadkach tych niedorozwój umysłowy, napady padaczkowe, cechy charakteropatyczne odnieść trzeba raczej do owego procesu organicznego, który może mieć rozmaitą etiologię. Natomiast symptomatyka schizofreniczna ze swej strony wzbogaca obraz kliniczny. Rokowanie w tych przypadkach bywa niepomyślne. Czasem może chodzić nie o trwałe uszkodzenie mózgu, lecz przemijające, jak np. w przypadkach spowodowanych intoksykacją itp. Jeżeli ostra psychoza schizofreniczna ustąpiła bez ubytków, to znak, że rozwinęła się ona nie na podłożu swoistego procesu, lecz na podłożu innej organicznej etiologii. Przewlekła schizofrenia z obostrzeniami w posuwach wymaga postawienia prognozy dwoistej: nie najgorzej przedstawia się rokowanie co do ostrego zespołu psychotycznego, natomiast niekorzystnie, jeśli chodzi o przewlekłe podłoże schizofreniczne.    W tych przypadkach po ustąpieniu ostrej psychozy pozostają ubytki, pogłębiające się w miarę trwania choroby. Jeżeli nawet ubytki nie są bardzo głębokie, to zawsze obawiać się należy nawrotu ostrego zespołu psychotycznego. A każdy taki posuw zwykle pogłębia ubytki w strukturze osobowości. O ile w okresie wczesnodziecięcym powikłania epigenetyczne są wielką rzadkością, o tyle stają się coraz częstsze, im bliżej okresu przedpokwitaniowego. Obraz kliniczny i przebieg psychozy u starszych dzieci coraz mniej różni się od schizofrenii dorosłych. [patrz też: zespół psychoorganiczny objawy, zespół psychoorganiczny, omamy wzrokowe ]