Schizofrenia paranoidalna

Dnia 7. III. 1953 1. ponownie umieszczony w klinice, gdyż w domu biegał z nożem w ręku i groził rodzinie. Pogorszenie nastąpiło od paru tygodni. Chory zmienił się, bał się czegoś, był niespokojny, powtarzał “ludzie cierpią” i “są wyzyskiwani”. Żona nie mogła zrozumieć sensu jego mowy. Twierdził, że ktoś chodzi po strychu, wybiegał i sprawdzał. W jedzeniu wyczuwał truciznę. W zdenerwowaniu chwycił raz nóż i przybiegł do matki, lecz nic jej nie zrobił  żonę zamknął i nie chciał jej wypuścić. W nocy krzyczał “ja im pokażę”. W klinice początkowo przeważały objawy paranoidalne z licznymi omamami słuchowymi. Po pewnym czasie pojawiły się ciężkie zaburzenia napędu psychoruchowego negatywizm bierny i czynny,  potem mutyzm, chory odmawia przyjmowania pokarmów, lecz daje się karmić łyżką, pali dużo, pokazuje na migi, że chce papierosa, poza tym zupełnie pogrążony w autyzmie, jest dziwaczny, zawiązuje sobie oczy chustką, leży bezczynnie w łóżku, na pytania nie odpowiada, lecz czasem uśmiecha się tajemniczo, nie zanieczyszcza się. Objawów kataleptycznych nie ma. Chory przeszedł ponownie insulinoterapię, po czym zespół paranoidalnokatatoniczny ustąpił, pozostawiając ubytki, jak po pierwszym posuwie choroby. Dnia 27. IV. 1953 r. chorego wypisano za rewersem do domu. Po paru miesiącach nastąpił ponowny nawrót, po czym chorego umieszczono w Szpitalu, gdzie przebywa stale z objawami schizofrenii . Rozpoznanie. Rozpoznajemy schizofrenię przewlekłą na podstawie typowych. objawów, które utrzymują się także w okresach remisji. Powtarzające się raz po raz nawroty, czyli ostre posuwy, są wyrazem ciężkości przewlekłego podłoża schizofrenicznego. Proces ten ujawnia się szeregiem objawów, świadczących o rozpadzie struktury osobowości: rozkojarzenie, paratymia i paramimia, utrata łączności uczuciowej z otoczeniem, autyzm, dziwaczność zachowania i postępowania, załamanie się linii życiowej i stopniowa degradacja społeczna. [patrz też: gabinet psychologiczny, gdynia psycholog, badania psychologiczne ]