Zaburzenie jaźni

Berze (1930) zwrócił natomiast nie bez słuszności uwagę na zaburzenie poczucia związku z jaźnią  i osłabienie poczucia własnej aktywności przeżyć psychicznych. Schizofrenik przeżywa czasem swoje akty psychiczne jako niezupełnie zależne od niego samego. Zwłaszcza w ostrych stanach chory często mówi o narzucaniu mu myśli i uczuć, o hipnotyzowaniu go lub zaczarowaniu. Z upływem czasu traktuje te omamy psychiczne jako myśli i doznania nie swoje własne, a więc oderwane od jego jaźni. Wyrsch objaw ten uważa za patognomoniczny. Niewątpliwie jest on typowy. Przypomina on zresztą fizjologiczne przeżycia, znane każdemu, kto śledził swoje przeżycia hipnotczne lub senne. Szczególny nacisk położyć trzeba na wagę. wywiadów, gdyż tylko dzięki nim stwierdzić można załamanie linii życiowej i dynamiki rozwoju osobowości, prowadzące do społecznej degradacji. Zjawisko to, nierozerwalnie związane z zanikiem uczuciowości wyższej, jest jednym z najpewniejszych objawów przewlekłej schizofrenii. Rozpoznanie różnicowe. Pierwszym zadaniem psychiatry, który stwierdza czynnościowy zespół psychotyczny typu schizofrenicznego, jest rozstrzygnąć, czy na dnie tej psychozy leży swoisty proces przewlekły, czy nie. W tym drugim przypadku obowiązkiem psychiatry jest stwierdzić jakość podłoża, na którym psychoza ta nieswoiście wyrosła. Wymaga to z natury rzeczy dobrego opanowania neurologii, interny i innych dziedzin, które dostarczają etiologii zespołom schizofrenoidalnym. Niestety, nie udało się dotąd przekonać ogółu psychiatrów, że opisywane od dawna symptomatyczne psychozy o zabarwieniu schizofrenicznym są tymi samymi          zespołami schizofrenicznymi, które wyciskają swoiste piętno na obrazach klinicznych schizofrenii złożonej. Różnicowanie w tych przypadkach musi więc dotyczyć podłoża, gdyż fenomenologiczna strona jest taka sama i była nie do odróżnienia. [przypisy: borówka amerykańska sadzonki, triamcynolon, aluminium 6082 ]